Radio Kookpunt

Als we nalaten te leren hoe het fascisme werkt, dan zijn we gedoemd om de geschiedenis te herhalen.

Door: Rafel

Op zondag 10 maart komt de “Israëlische” president Isaac Herzog naar Nederland voor de opening van het Nationaal Holocaustmuseum. Herzog werd na 7 oktober berucht om zijn genocidale uitspraken en de foto waarop hij een boodschap schrijft op een van de duizenden bommen waarmee de zionistische entiteit Gaza compleet heeft verwoest. Los van die walgelijke symbolische daad, is hij als staatshoofd een van de hoofdverantwoordelijken voor de genocide op Gaza, die nog altijd in alle hevigheid wordt gepleegd en met de dag escaleert. Bovenop de meer dan 30.000 doden door bombardementen sinds 7 oktober, heeft de geforceerde hongersnood in de afgelopen week minimaal 20 levens opgeëist. Dat zullen er in rap tempo meer worden, als de situatie niet heel snel verandert.

Herzogs komst naar Nederland is niet eens een onhandig foutje van Nederlandse machthebbers. Dat het een regelrechte politieke stunt is, wordt meteen duidelijk als je ziet dat hij familieleden van gijzelaars meeneemt naar de opening van het museum. Het is een klap in het gezicht van alle nabestaanden van Holocaust-overlevenden om de herdenking van de Holocaust te besmeuren met de komst van iemand die op dit moment een genocide aan het plegen is.

Vervorming van de geschiedenis

Deze stunt staat niet op zichzelf. De opening van het Nationale Holocaustmuseum op 10 maart is lang niet de enige keer dat de geschiedenis misvormd en misbruikt wordt om als politiek wapen te dienen. De Nederlandse heersende klasse heeft er een handje van om de geschiedenis te misbruiken om een narratief te scheppen dat gunstig is voor de bestaande kapitalistische, koloniale orde.

Continue reading “Nooit meer is nu: hoe de heersende klasse geschiedenis inzet als politiek wapen”

Als we niet bereid zijn samen te werken met problematische mensen, leveren we ze over aan de rekruteringspogingen van fascisten, en blijven wij een betekenisloze bubbel zonder slagkracht. Dat kunnen we ons niet langer veroorloven. 

Door: Rafel

! Als je liever luistert dan leest, luister dan aflevering 24 (Soundcloud, Spotify), dat is een luisterversie van dit artikel.

Het is 2025. Vanwege de inflatie en de gigantische energieprijzen gaat er ergens in Europa een protestbeweging ontstaan. In Nederland, waar de armoedecrisis ook hard heeft toegeslagen, wordt vanuit enthousiasme de buitenlandse beweging gecopy-paste naar het Malieveld in Den Haag. In eerste instantie voelen veel ‘gewone’, apolitieke, ongeorganiseerde, vooral witte, arbeiders zich aangetrokken tot het protest.

Links kijkt al meteen vanaf de eerste minuut argwanend naar deze protesterende mensen, omdat ze niet het juiste jargon gebruiken. Er zit wat validistische taal tussen, en ongetwijfeld zijn er ook protestborden te zien gericht tegen migranten, alsof die de oorzaak van de armoede zijn. Tot overmaat van ramp zijn ook de ‘wappies’ meteen van de partij. Links haalt collectief de neus op en wijst de hele beweging af omdat die, laten we eerlijk zijn, niet politiek correct genoeg is.

Continue reading “Moraliteit is niet hetzelfde als politiek”

Disclaimer vooraf: dit artikel ligt al anderhalf jaar klaar om te publiceren, steeds in iets verschillende vorm. Maar elke keer als ik het wilde publiceren, heb ik ervoor gekozen om het niet te doen, omdat er bijna een ‘belangrijke’ demonstratie aan zat te komen, en ik niet de indruk wil wekken een nodeloze aanval te doen op welke specifieke demonstratie dan ook er binnenkort zit aan te komen. Het is ironisch dat ik me daardoor heb laten tegenhouden, omdat ik het juist een probleem vind dat we zoveel aan het protesteren zijn. Ik wil alleen zeggen: ik ben nog steeds 100% solidair met alle linkse en progressieve organisaties die hun acties organiseren – liever iets dan niets! Maar ik wil wel een kritische noot achterlaten op onze methodes en onze visie op het winnen van de strijd.  

Door: Rafel

Ik moet iets bekennen. Ik wil niet meer naar linkse demonstraties. Ze zijn saai, ze zijn voorspelbaar, ze zijn niet enerverend, niet inspirerend en niet motiverend. Hooguit is het een koffiemomentje met de mensen die je sinds de vorige demo niet meer gesproken hebt. En dat is best leuk, best gezellig, maar dat is iets anders dan strijd voeren, volgens mij. 

Volgens mij is er zo ongeveer sinds het begin van de pandemie een omslagpunt geweest, die de betekenis van het concept demonstratie fundamenteel heeft veranderd. Niet dat linkse demonstraties in Nederland vroeger nou zo spannend waren, maar het lijkt meer en meer alsof Continue reading “Hou op met demonstreren”

door Rafel

In de laatste paar jaren zien we een voorzichtige heropleving van links, na enkele decennia van kwakkelen, kwijnen en de weg kwijt zijn. Hoewel dit hoopvol is, kunnen we niet onderschatten hoeveel schade 30 jaar neoliberalisering van de economie en cultuur heeft aangedaan. Niet alleen aan de maatschappij en onderdrukte groepen en individuen, maar ook aan onze politieke kennis en organisatievermogen. Individualisering en vervreemding zijn zo snel vastgeroest aan ons maatschappelijk DNA dat het haast lijkt alsof het nooit anders is geweest.

De jaren 60, 70 en 80 hebben een schat aan politieke wijsheid en kennis opgeleverd. Maar dat ligt voor een groot deel opgesloten in de archieven (en stoffige tweedehands boekwinkeltjes!), in plaats van dat het voortleeft in de huidige generaties activisten. Het is alsof we weer van vooraf aan moeten beginnen, juist omdat het neoliberalisme generationele overdracht onmogelijk heeft gemaakt.

In de afgelopen 30 jaar lijkt dus de sleutel tot politiek bewustzijn grotendeels verloren te zijn geraakt: dat politiek geen strijd van ideeën is, maar een machtsstrijd tussen klassen die hun klassebelangen proberen veilig te stellen. Dat politiek niet alleen over waarden gaat, maar nog veel meer over belangen.

Wanneer we erkennen dat politiek een machtsstrijd is, dan zien we dat de heersende klasse op alle fronten momenteel de winnende hand heeft: politiek, economisch, sociaal, cultureel, en ideologisch. Onze uitdaging als links is dus om manieren te vinden om onze volksmacht te versterken.

Continue reading “5 aandachtspunten voor links”

Wanneer fascisten samenkomen om dicht op elkaar te dansen en te zingen, zonder mondkapje, is er niks aan de hand volgens de Utrechtse burgemeester. Maar wanneer moslims de straat op gaan uit protest tegen de etnische zuivering van de Palestijnen, laat ze de ME tot de tanden gewapend in grote getale aantreden, terwijl de demonstratie nog niet eens van start is gegaan en roept zij een noodverordening uit.

Door Wan Ing.

 

Op vrijdag 14 mei, een dag voor de internationale herdenking van 73 jaar Nakba (ook wel de Palestijnse catastrofe) vond er in Utrecht een solidariteitsdemonstratie voor Palestina plaats, in reactie op het geweld van de Zionistische staat Israël tegen de inwoners van de buurt Sheikh Jarrah in Oost Jeruzalem en de daarop volgende bombardementen. Over de hele wereld staan mensen op voor Palestina om te pleiten voor een einde aan de slachtingen in Sheikh Jarrah, aan de Zionistische bezetting, het apartheidsregime en voor het recht op terugkeer van ontheemde Palestijnse vluchtelingen naar hun moederland.

 

De demonstratie werd aangekondigd door een influencer op Instagram dat de info publiceerde op een account van sap bedrijf Marwa Juice. Het team had toestemming van 17:00 tot 19:00 op het Jaarbeursplein te zijn. Dat de gemeente Marwa Juice en haar bereik als een gevaar beschouwde was af te meten aan de zware aanwezigheid van het cordon aan rel politie dat aantrad voor de demonstratie met arrestanten busjes, paarden en honden. Toen het aantal demonstranten de vijfhonderd mensen voorbij ging, werd de burgemeester Sharon Dijksma (PvdA) gebeld. Onder het mom van Corona reglementen verklaarde Dijksma de demonstratie ontbonden en de organisatie werd verzocht mensen te vragen naar huis te gaan. Toen daar geen gehoor aan werd gegeven, dreef een politie linie de mensen van het plein af.

Continue reading “Corona als racistisch excuus om stem voor Palestina in Utrecht te smoren”

* Tip voor de mensen die liever luisteren dan lezen: Aflevering #10 is een luisterversie van dit artikel. Je vindt ‘m op Soundcloud of Spotify.

Ter ere van de 126ste verjaardag van Nederlandse sociaaldemocratie, gaan we in op de destructieve rol die de sociaaldemocratie heeft gespeeld in sociale bewegingen. De sociaaldemocratie is meer dan een eeuw lang onmisbaar geweest in het in toom houden van meer radicale en revolutionaire bewegingen. Door hervorming als hoogste doel te stellen, in plaats van als middel in het hogere doel van bevrijding, hebben sociaaldemocraten het systeem niet verbeterd, maar de onderdrukkende mechanismen verfijnd en verstevigd.

Soms komt onder links een heimwee op naar de gloriedagen van de sociaaldemocratie, waar alles zo gelijk verdeeld leek te zijn. Hopelijk kan deze blik op de geschiedenis bijdragen aan een beter begrip van de rol en functie van de sociaaldemocratie, zodat we in de 21ste eeuw bewegingen kunnen richten op revolutie in plaats van uitsluitend hervorming.

Door Rafel

De moeilijke verhouding tussen sociaaldemocratie en socialisme

Op 26 augustus 1894 werd de Nederlandse sociaaldemocratie geboren in de vorm van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP), als afsplitsing van de radicalere Sociaal-Democratische Bond (SDB). De SDAP zag zichzelf als het ‘pragmatisch’ alternatief op de ‘onhaalbare’ revolutionaire doelstellingen van de anarchistisch georiënteerde SDB.

Belangrijk om te weten is dat in deze tijd Continue reading “126 Jaar Verraad van de Sociaaldemocratie”