door Rafel
In de laatste paar jaren zien we een voorzichtige heropleving van links, na enkele decennia van kwakkelen, kwijnen en de weg kwijt zijn. Hoewel dit hoopvol is, kunnen we niet onderschatten hoeveel schade 30 jaar neoliberalisering van de economie en cultuur heeft aangedaan. Niet alleen aan de maatschappij en onderdrukte groepen en individuen, maar ook aan onze politieke kennis en organisatievermogen. Individualisering en vervreemding zijn zo snel vastgeroest aan ons maatschappelijk DNA dat het haast lijkt alsof het nooit anders is geweest.
De jaren 60, 70 en 80 hebben een schat aan politieke wijsheid en kennis opgeleverd. Maar dat ligt voor een groot deel opgesloten in de archieven (en stoffige tweedehands boekwinkeltjes!), in plaats van dat het voortleeft in de huidige generaties activisten. Het is alsof we weer van vooraf aan moeten beginnen, juist omdat het neoliberalisme generationele overdracht onmogelijk heeft gemaakt.
In de afgelopen 30 jaar lijkt dus de sleutel tot politiek bewustzijn grotendeels verloren te zijn geraakt: dat politiek geen strijd van ideeën is, maar een machtsstrijd tussen klassen die hun klassebelangen proberen veilig te stellen. Dat politiek niet alleen over waarden gaat, maar nog veel meer over belangen.
Wanneer we erkennen dat politiek een machtsstrijd is, dan zien we dat de heersende klasse op alle fronten momenteel de winnende hand heeft: politiek, economisch, sociaal, cultureel, en ideologisch. Onze uitdaging als links is dus om manieren te vinden om onze volksmacht te versterken.
